چگونگی درک ساختار یک توافق نامه ساده عدم افشای اطلاعات

توافق نامه عدم افشای (NDA) نوعی قرارداد حقوقی است که در آن دو طرف موافقت می کنند که برخی اطلاعات را محرمانه نگه دارند. این موافقت نامه ها همچنین به عنوان "موافقت نامه های محرمانه بودن" ، "موافقتنامه های اطلاعات اختصاصی" یا "موافقت نامه های رازداری" شناخته می شوند. NDA معمولاً وقتی مورد استفاده قرار می گیرد که دو طرف احساس می کنند برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات خاص به نفع متقابل خود هستند ، اما انتشار بیشتر این اطلاعات می تواند به یک یا هر دو طرف آسیب برساند. موافقت نامه های عدم افشای همچنین می تواند استفاده هر یک از اطلاعات محرمانه را محدود کند. مهمترین نکته ای که باید در نظر داشته باشید این است که شرایط NDA باید تا حد امکان واضح باشد

هدف از توافق عدم افشای اطلاعات را بفهمید

توافق نامه عدم افشای معمولاً وقتی طرفین علاقمند به ایجاد روابط تجاری می شوند ، امضا می شوند. به طور کلی ، NDA ها به منظور محافظت از اسرار اطلاعات فنی یا تجاری است که توسط یک یا هر دو طرف با ارزش تلقی می شوند. NDA استفاده از آن اطلاعات محرمانه را محدود می کند. [2]
NDA ها معمولاً توسط کارمندان توافق می کنند که اطلاعات محرمانه یا اختصاصی کارفرمای خود را فاش نکنند.
شرکت هایی که با هم تجارت می کنند از NDA نیز استفاده می کنند. شرکت ها معمولاً وقتی وارد مذاکره قرارداد یا وقتی مشغول همکاری مشترک روی یک پروژه هستند ، از NDA استفاده می کنند. [3] NDA می تواند آنچه طرفین ممکن است برای اشخاص ثالث و همچنین اطلاعاتی که می توانند هنگام تولید محصولات خودشان استفاده کنند را محدود کند.
طرفین می توانند از NDA ها برای جلوگیری از توقیف شدن حق ثبت اختراع استفاده کنند. جعل به معنای انصراف از حقوق و بدون جبران خسارت است. در بعضی موارد ، افشای اطلاعات مربوط به یک اختراع ، حق ثبت اختراع را از بین می برد که در غیر این صورت می توانست پول یک مخترع را بدست آورد. NDA می تواند به حفظ آن حقوق ثبت اختراع کمک کند. [4]
ممکن است محدودیت های متقابل وجود داشته باشد ، در حالی که هر دو طرف موافقت کنند که اطلاعات را به اشتراک نگذارند ، یا محدودیت یک طرفه ، در جایی که تنها یکی از این دو موظف است اطلاعات را مخفی نگه دارد.

 

توجه داشته باشید که توافق نامه عدم افشاگری بین دو طرف است

این اشخاص ممکن است شرکت یا اشخاص (دو شرکت ، دو فرد ، یا یک شرکت و یک فرد) باشند.
طرف ارائه دهنده اطلاعات "افشاگر" یا "حزب افشای" نامیده می شود.
طرف دریافت کننده اطلاعات "گیرنده" یا "طرف دریافت کننده" نامیده می شود. [5]
در ابتدای توافق طرفین به روشنی مشخص می شوند. [6]

 

اصطلاحات ممکن دیگر را برای توافق عدم افشای اطلاعات بشناسید

توافق نامه عدم افشای نام با نامهای دیگر شناخته می شود ، مانند:
توافق نامه اطلاعات اختصاصی (PIA)
توافق نامه رازداری
توافق محرمانه